Witte Samburu*

Een paar jaar geleden las ik het boek ‘Blanke Masai’ van de Zwitserse Corinne Hofmann. Van het begin tot het einde dacht ik ‘Wat een domme gans, die Corinne’! Dus toen oud collega Miriam Winkel in 2007 vertelde dat ze verliefd was geworden op een Samburu-krijger en in Kenia bij hem ging wonen, gingen alle alarmbellen rinkelen. Miriam heeft inmiddels het tegendeel bewezen; haar stichting Seed Samburu heeft in 5 jaar tijd heel veel gerealiseerd in de Samburu gemeenschap. Om haar eigen inkomsten te genereren, is ze ook nog eens heel ondernemend. Misschien ken je haar en haar Samburu krijger Lmausan wel van de TV serie ‘Onverwacht bezoek’, oktober 2010.

Bijna onverwacht bezoek
In 2009 zag ik Miriam en haar drie meiden in Nairobi. Ze was daar destijds voor zaken in Nairobi (zie blog http://samuelcaleb.waarbenjij.nu/reisverslag/2802319/surprise-surprise). In 2011 toen ik Kenia alleen bezocht, lukte het niet elkaar te ontmoeten. Begin oktober besloten we om Miriam in haar woonplaats Maralal te bezoeken. Miriam is ontzettend druk, dus riskeerden we het niet om onverwachts langs te gaan. Even bellen om ons bezoek aan te kondigen en het was geregeld. Vervolgens huurden we een stevige 4x4 Toyota Landcruiser Prado om de helle tocht van 8 uur naar Maralal te kunnen ondernemen. Gelukkig was Miriam ontzettend blij om ons te zien. Haar warme welkom maakte alles goed!

De schone meisjes en Lorianne
Miriam en krijger Lmausan hebben inmiddels een zoontje gekregen. Hij heet Lorianne en is net een maandje jonger dan Caleb. Grappig om het verschil tussen de jongetjes te zien. Lorianne is al een krijger-in-wording; hij kon heel goed gooien. Met een beetje verbeelding zagen we hem zo met een speer een wild beest doden.

Lorianne mag zich gelukkig prijzen met zijn drie grote zusters: Narokai, Ngoidi en Naeuwa. Zij zijn in 2007 bij Miriam en Lmausan komen wonen en zijn nu ongeveer 14 jaar. In het begin waren ze wat verlegen, maar naarmate we meer met ze optrokken, kwamen ze los. Ze zijn op een leuke manier ontzettend nieuwsgierig en willen graag veel van ons weten. Ik denk dat vooral Frank veel indruk op ze maakte, omdat hij als man net zoveel zorg draagt voor Samuel en Caleb als ik. Dat zijn ze niet gewend van Samburu mannen.

Wij, op onze beurt, waren natuurlijk ook nieuwsgierig naar wat deze meiden bezig houdt. We vroegen ze o.a. wat ze wilden worden als ze volwassen zijn. Narokai wil neuro chirurg, Naeuwa piloot op een burgervliegtuig en Ngoidi wil advocate worden. Dat zijn nogal ongewone beroepskeuzes voor Samburu vrouwen. We vragen Miriam hoe de dames deze ambities gaan realiseren? Miriam vertelt trots dat de meiden het ontzettend goed doen op school, dat ze voor hen een Beurs gaat aanvragen en dat er in Nederland al iemand bereid is om voor alle 3 de meiden een Universitaire studie te bekostigen. Lachend voegt Miriam eraan toe dat de meiden binnen de Samburu gemeenschap al de bijnaam ‘schone meisjes’ hebben. Letterlijk en figuurlijk; omdat ze schoon zijn in hygiënische zin, maar ook omdat het mooie meiden zijn (zowel van binnen als van buiten).

Wandeling door Maralal
Op zondagochtend nemen krijger Peter en de meiden ons mee voor een wandeling door Maralal. Het is beter om niet te fotograferen, delen ze ons mee. Dat heeft alles te maken met de reputatieschade die de Samburu hebben geleden van het boek ‘Witte Masai’*. De wandeling is geweldig. De dames lichten een tipje van de sluier op over de Samburu gemeenschap. Bijvoorbeeld dat de mannen meerdere fasen doorgaan voordat ze ‘senior elder’ zijn. Dat mannen meerdere vrouwen mogen hebben. Dat een koppel dat wil trouwen toestemming moet vragen aan de dorpsoudsten om inteelt te voorkomen (zij weten immers hoe de familielijnen lopen). Dat er heel veel rituelen/verhalen zijn, maar dat er niets over opgeschreven is.

Rudolph en zijn Ngari Hill Guesthouse
Wat blijkt; naast Miriam woont er nog een Nederlander in Maralal (totaal 5 Europeanen). Zijn naam is Rudolph en hij woont op eenzame hoogte. Maar als we hem bezoeken, snappen we waarom; hij heeft een prachtige lodge en restaurant op deze plek gebouwd. Het eten is heerlijk! Desondanks verlaten we Rudolph hals over kop omdat we plots de kans krijgen om een afgelegen Samburu gemeenschap te bezoeken en het is al laat in de middag. Eenmaal van Rudolph’s berg af, horen we dat het niet door kan gaan, vanwege heftige regenbuien en onbegaanbare wegen. Jammerrr!

Onderweg worden we door de politie aangehouden. We zouden een schaap aangereden hebben. Een ernstige overtreding in dit gebied. Gelukkig weet Miriam de politie te overtuigen dat wij dat niet de daders zijn. Eenmaal thuis, komen we bij van het avontuur tijdens het koeien melken. Dat moet ook gebeuren…

Wijn en kaas
Op verzoek van Miriam namen we wijn en kaas mee uit Nairobi. Deze ingrediënten maken de verhalen wel los. Miriam kan zo een boek schrijven over haar belevenissen in Maralal/Kenia. Petje af voor haar, want ze bewandelt niet de makkelijkste weg!

De volgende ochtend nemen we met een dikke knuffel afscheid van haar en haar familie. We gaan op weg naar Samburu National Reserve. Althans, dat is het plan… totdat onze Prado niet wil starten. Lmausan is onze redder in nood; hij heeft startkabels! Iets met de accu.

- Wordt vervolgd -

* De titel van deze blog 'Witte Samburu' slaat op Miriam, die het tegenovergestelde neerzet van het boek/de film 'Witte Masai'. Wat ik niet wist, is dat de hoofdrolspeelster Corinne bij de Samburu woonde i.p.v. de Masai. Echter, vanwege commerciele belangen is gekozen voor 'Masai' in de titel van het boek/de film (meer mensen kennen de Masai stam, dan de Samburu). De Samburu gemeenschap vindt dat Corinne hun gebruiken en tradities verkwanseld heeft en niet de waarheid heeft verteld. Ze zijn dan ook woest op haar. Ze kan daar maar beter niet meer komen...