Jukumu Letu*

Vandaag heb ik een bezoek gebracht aan het Jukumu Letu Centre, een kinderopvang voor kwetsbare kinderen dat ligt in een sloppenwijk bij Ngong Town, een half uurtje van Nairobi. Voor 5 Shilling (5 Eurocent) per dag kunnen kinderen (0-6 jaar) van werkende (alleenstaande) vrouwen daar terecht.

Oprichtster Carol heeft ons opgehaald en rijdt ons door de sloppenwijk om ons te laten zien waar de kinderen vandaag komen. De tegenstellingen blijven integreren; nieuwe gebouwen met ruime appartementen liggen heuvelopwaarts, brakke houten hutjes en een vuilnisbelt liggen in het dal. Er is vandaag markt. We zien vooral groente, fruit, kolen en tweedehands kleding en schoenen. Carol vertelt ons dat een aantal moeders op de markt staan. Maar ook op de vuilnisbelt werken moeders; ze verzamelen bijvoorbeeld plastic en verkopen het aan grote bedrijven of Indiase handelaar voor recycling. De moeders verdienen ongeveer 100 Shilling per dag (dat is Euro 1,-) en daar moeten ze de huur, eten, kleding en school van betalen. Voordat de kinderopvang bestond, werden de kinderen op straat gezet of sloten deze moeders hun kinderen op in huis totdat ze weer terug waren van hun werk. Zonder eten of drinken, ongeacht hoe heet het buiten was of dat ze ziek waren. Zo kwam het voor dat een tweejarige de verantwoordelijkheid had over een 4 maand oude baby. Óf dat een té aardige oom wel op de kinderen wilden passen…

Tijdens ons ritje door de sloppenwijk zien we nog steeds kleine, smoezelige kindjes rond lopen. Carol verexcuseert zich; ‘Sorry, we hebben niet de capaciteit om alle kinderen op te vangen. Daarnaast hebben we strenge regels waaraan de ouders zich moeten houden, dat kan ook niet iedereen aan.’

Dan komen we bij de poort aan van Jukumu Letu Centre. Heel veel blije kinderen komen op ons afgestormd. Ze willen ons aanraken, maar liever nog; op de foto. Nou, daar kan ik ze natuurlijk wel bij helpen (haha).

Carol vertelt dat ze naar aanleiding van een studieproject in 2007 is gestart met Jukumu Letu. In Swahili betekent dit ‘Neem je eigen verantwoordelijkheid’. Ze heeft één hele concrete missie en zes doelstellingen definieert over hoe zij het centrum wil runnen: In de dagopvang werken allemaal vrijwilligers. Het zijn de moeders van de kinderen. Zij zijn verplicht één dag in de maand mee te draaien in de kinderopvang en één dag in de maand vrij te houden om getraind te worden over thema’s zoals voeding, gedrag, het herkennen van kindermisbruik etc. Door de uitleg van Carol realiseer ik me dat het veel meer is dan een kinderopvang! Zij heeft een manier gevonden om een positieve verandering door te voeren in een sloppenwijk community: ieder draagt zijn/haar eigen verantwoording, daarom moet je ook betalen, daarom moet je ook meedraaien in het project als ouder zijnde. Voordat een kind naar de kinderopvang mag komen moet de ouder een motivatiebrief sturen, vervolgens komt er een intake gesprek aan huis om de leefomgeving van het kind in kaart te brengen. Er wordt een medisch dossier opgemaakt van het kind en de voortgang wordt maandelijks gevolgd. Je moet je committeren aan de regels van het centrum; ben je bijvoorbeeld te laat om je kind op te halen dan betaal je 50 Shilling boete.

Dat het echt zo streng is, zien we met eigen ogen. Een Masai moeder komt Carol laten zien dat ze haar kind uiteindelijk toch naar het ziekenhuis heeft gebracht, nadat het kind al dagen met een gebroken arm had rondgelopen. Als ze dat niet had gedaan, zou Carol het kind geweigerd hebben voor de kinderopvang. Deze moeder wilde het risico niet lopen, omdat Carol sieraden van haar afneemt tegen een faire prijs die elders weer verkocht worden. Deze bron van inkomsten had de moeder hard nodig, zowel zij zelf als haar kind is besmet met HIV/AIDS.

Daarna krijgen we een rondleiding van Carol. Ze vertelt heel eerlijk dat ze nooit gedacht had dat dit concept zo succesvol zou zijn. Ze is nu bezig om andere dependances rondom Nairobi te starten. Ze wil haar concept én haar ervaring graag delen met anderen. Natuurlijk vertel ik haar meteen over het Eethuis waar ik vorige week ben geweest. We spreken af dat ik Mamma Ian bij haar introduceer om te kijken wat ze van elkaar kunnen leren / hoe ze elkaar kunnen helpen.

Nu we het toch over het Eethuis hebben! We zijn geweldig TROTS op de vrijgevigheid van onze omgeving! Sinds de oproep van vorige week hebben we al € 1000,- opgehaald. Dan heb ik nog niet alles binnen van degenen die een bijdrage hebben toegezegd! Wij willen de volgende mensen heel erg BEDANKEN voor hun genereuze bijdrage: onze ouders, Arnold&Marga, Marcel&Ellen, Mark&Heidi, Aad&Esther, Jan&Tineke, Toon&Serva, Odile&Marcolm, Jan&Lucy, Harry&Thea, Arjan&Irene, Ilse&Robert en M.H.J.J. van Dorst.

Wil je ook nog bijdragen aan het Eethuis, dan kan dat uiteraard! Voor meer informatie lees het artikel ‘verjaardagswens’! Ik heb mamma Ian inmiddels aan het werk gezet om een aantal zaken uit te zoeken en prioriteiten aan te brengen voor het Eethuis: JUKUMU LETU. Wordt vervolgd!


* Jukumu Letu = je eigen verantwoordelijkheid nemen