Naar het wees- en ziekenhuis

Schrik niet. We hebben niets opgelopen tijdens de vakantie. Het ging ‘slechts’ om controles. We werden om 10.00 uur van huis opgehaald. Eerst naar het weeshuis. We reden nogal een vreemde route en mensen liepen in een optocht langs de grote weg. Ik vroeg de chauffeur wat er aan de hand was. Hij vertelde dat er momenteel ‘bandes’ actief zijn op de hoofdwegen in Nairobi. Ze houden auto’s, taxi’s, busjes aan, die pas door kunnen rijden na betaling van 100 Shilling (€ 1,-). Dat is voor de meeste chauffeurs veel geld. Om het risico te mijden, reed het openbaar vervoer niet. Ik ben er nu achter dat dit maandagavond al speelde toen mijn broer en zijn gezin bijna hun vlucht mistte vanwege versperringen op de weg.

Gelukkig komen wij zonder problemen aan bij het weeshuis. Directrice Joan stond te trappelen om Samuël weer te zien. Hij kroop in eerste instantie weg achter mama, maar flirtte wel een beetje met Joan. Later liet hij zich toch vasthouden door haar en maakten ze samen plezier. Ik vind het telkens weer ontroerend om te zien hoe hij steeds meer zelfvertrouwen krijgt. Joan bevestigde mijn observaties. Ze zei dat Samuël voorheen zijn gezicht fronste zodra er vreemden in zijn buurt kwamen. Nu vindt hij het interessant en krijgen ze meestal een dikke glimlach van hem. Natuurlijk moest hij ook weer gewogen worden; 12,5 kg. Aan het einde van ons bezoek maakte Joan een rapport op. Ze noteerde o.a. dat we een ‘excellent job’ deden met de opvoeding van Samuël. Soh, dat complimentje steken we in onze zak en halen we er weer uit als het even minder gaat.

Vervolgens reden we door naar het ziekenhuis in Kijabe. Ik had me erop voorbereid om veel ellende te zien, maar dat viel mee. Het ziekenhuis was wel verouderd en de bewegwijzering was dramatisch. We werden van het ene naar het andere gebouw gestuurd. Toen we eindelijk de juiste wachtruimte hadden gevonden, was de dokter zoek. Wat doe je dan in die tijd? Dan vermaak je je met de herinneringen aan de (geile) afleveringen van ‘Medisch Centrum West’ of ‘Dr Mc Dreamy’. Dus schudde ik, na een uur wachten, goed gemutst de hand van Dr. Sherri (een Amerikaanse voetspecialist). Ik informeerde bij haar of ze niet een goede voetdokter in Nairobi kende. Logistiek een stuk makkelijker. Zij vertelde dat ze momenteel de hoogst geschoolde voetdokter was in Kenia. In de VS moet je dokter zijn, voordat je fysiotherapie mag geven en steunzolen mag aanmeten. Daarnaast was ze verplicht jaarlijks scholing te volgen anders werd haar vergunning ingetrokken. OK,helder! Ik was overtuigd dat ze capabel was en dat we de volgende keer gewoon weer twee uur rijden voor een voetcontrole van Samuël.
Dr. Sherri nam de tijd om Samuël’s situatie te bekijken:
- De rechtervoet was niet meer zo plat. De linkervoet was nog niet veel verbeterd. Ze constateerde dat hij zijn linkervoet nauwelijks afrolt. Daarom onderzocht ze de flexibiliteit van zijn voeten. Beide bleken even flexibel, dus dat vormde geen verklaring. Ook de linkervoet zou dus ‘afrolbaar’ moeten zijn met oefeningen.
- De steunzolen, aangemeten in november, pasten nog en hoefde nog niet vervangen te worden . Op mijn vraag of Samuël tijdelijk of voor altijd steunzolen moet dragen, kon ze nog geen antwoord geven.
- Ze checkte de stand van de heupen. Ze constateerde dat de linkerheup wat naar achtergedraaid is, maar dat er niets aan de hand is met ‘kop’ en ‘kom’. Ze veronderstelde dat het een achterstand in spierontwikkeling is. Hetgeen goed te corrigeren is met oefeningen. Poeh, een opluchting. Ik zag Samuël op deze leeftijd nog niet in een spreidbroekje in het ziekenhuis liggen.
- Dr. Sherri deed oefeningen voor; voetballen met links, trapje op en af met links etc. Ik vermoed dat Samuël dat het hoogtepunt vond van het ziekenhuisbezoek. Hij had al zo lang stil moeten zitten! Mijn hoogtepunt van het bezoek was toch wel het betalen van de doktersrekening: Shilling 140 (Euro 1,40) voor 1,5 uur consult.

Op de weg terug, werden we beloond voor ons geduld met een prachtig uitzicht van Rift Valley. Om 18.30 uur waren we weer thuis. Ik was trots op Samuël die zich vandaag voorbeeldig gedragen had. Maar we waren bekaf!

PS. Wegens internet problemen dit bericht met vertraging geplaatst.