Visumperikelen

Wat vliegt de tijd toch voorbij. We zijn drie maanden hier en ongeveer op de helft van ons verblijf in Kenia. Het werd tijd om onze visa te verlengen.

We dachten dat we onze visa voor 3 maart verlengd moesten hebben omdat dat in onze paspoorten stond. Frank had het al via zijn werk geprobeerd al voor onze vakantie. Het ging allemaal nogal moeizaam, dus besloten we het via ons adoptiebemiddelingsbureau te regelen. Volgens dit bureau zou ik het voor ons samen kunnen regelen. Op weg naar het visumkantoor, meldde de chauffeur opeens dat Frank toch mee zou moeten. Hup, Frank opgehaald van kantoor. Hij was natuurlijk niet blij, zo ongepland. De sollicitant met wie hij een gesprek had, keek beteuterd. Vervolgens hoorden we dat we elk twee pasfoto’s nodig hadden en we hadden er alle twee nog maar eentje. Weer een tussenstop om ergens pasfoto’s te maken. Om 15.45 arriveerden we bij de immigratiedienst, bleek dat het kantoor al gesloten was. Nu werd het minder grappig, want vandaag liepen onze visa af. Uiteraard bleven we koelbloedig. Dat konden we niet van alle personen zeggen. Één Engelse man ging volledig door het lint; ‘You bloody people!’ Het stoom kwam uit zijn oren en hij schreeuwde tegen de bewaking dat hij een visum nodig had en dan wel NU! Onze mond viel open vanwege de botheid van deze man. De aanwezige Kenianen begonnen hem vervolgens in Swahili belachelijk te maken, en terecht. Uiteindelijk nam één Keniaan de moeite om de Engelsman uit te leggen dat hij op deze manier zijn visum zeker niet kreeg.

Hoe het afgelopen is, weten we niet. Wij mochten namelijk toch naar binnen. De visummeneer was beleefd, maar duidelijk in een machtspositie. Hij bekeek onze paspoorten één seconde en vertelde ons dat we maandag de 9e maar terug moesten komen. Hij stuurde ons direct het kantoor weer uit. Onze visa gingen pas in op het moment dat we, op 10 december jl., in Kenia gearriveerd waren. Voor niets de halve middag onderweg geweest!

Een nieuwe afspraak werd gemaakt met het adoptiebemiddelingsbureau voor maandag 9 maart om 9.30 uur om onze visa bij de immigratiedienst te regelen. Op hun verzoek na hun wekelijks teamoverleg. Eerst belden ze dat de vergadering iets uit liep en dat ons contactpersoon minimaal een half uur later zou zijn. Na drie kwartier werden we gebeld dat hij helemaal niet kwam, maar dat hij ons wel om 13.30 uur op zou komen halen. We zouden op dit tijdstip (9.30 uur in de ochtend) toch alleen maar in de rij staan. De beste tijdstippen om naar de immigratiedienst te gaan, waren of vroeg in de ochtend of laat in de middag, vertelde iemand me aan de andere kant van de lijn. Onder protest en met weinig andere opties stemden we er mee in, al baalden we omdat Samuël op maandag altijd naar school gaat en dan doodop is als hij thuis komt. Om 13.45 uur werden we, nu écht, opgehaald. Bij de immigratiedienst vulden we 2 formulieren in, leverden we 2 pasfoto’s aan en gaven we ons contactpersoon een geldbedrag. Deze persoon verdween ergens achter de loketten om vervolgens binnen 15 minuten terug te keren met onze paspoorten inclusief visa tot 9 juni 2009. We waren blij dat het eindelijk geregeld was. Al vroegen we ons af waarom hij het niet eerder op deze manier voor ons had kunnen regelen. Het leek nu zo simpel te gaan, terwijl het inderdaad vol & druk was bij de immigratiedienst. Heel toevallig waren wij ‘zo maar snel aan de beurt’. Och ja, maar niet te lang meer over na denken. Dit hoort ook bij Kenia…