Vrouwen met ballen!

Een tijdje geleden belde ik Marie Louise over de behandeling van Jiggers bij de kinderen in het Eethuis. Ik kende Marie Louise helemaal niet, maar had haar nummer via een bekende gekregen. Marie Louise is een Nederlandse dame die in Mombasa (Kwale) woont. Zij heeft daar een school (binnenkort Universiteit) voor Homeopathie opgericht (http://www.4kenia.nl). De verpleegsters-in-opleiding zijn wezen uit sloppenwijken. Het was een levendig telefoongesprek, alsof we elkaar al jaren kenden. We spraken af dat we elkaar een keer zouden ontmoeten, ofwel in Nairobi, ofwel in Kwale.

Dus toen Frank toch geen conferentie in Mombasa had, maar ik al wel tickets voor mij en Samuël geboekt had, contacteerde ik Marie Louise. ‘JA, je bent van harte welkom. Sterker nog, het komt goed uit want de verpleegsters hebben vakantie en zijn allemaal naar huis!’, was het antwoord. Na een voorspoedige vlucht, loodste taxichauffeur Khan ons van het vliegveld naar de Ferry via een goed begaanbare route naar Marie Louise in Kwale. Het voelde meteen goed! En toen Samuël eenmaal sliep, kletsten we de sterren van de hemel op de veranda. We hebben het lang gehad over onze dromen. Een paar uur en een fles wijn later waren de dromen nog lang niet op.

De volgende ochtend ontmoetten we Zoë, het 8 maanden oude dochtertje van Marie Louise. Een snoepje! Dat vond een Samuël ook, gelukkig. Terwijl zij samen speelden, liet Marie Louise me een fotoboek zien; uit een sessie met haar studenten kwam de ultieme droom om naar Nederland te gaan. Met dat doel voor ogen, spaarden ze geld bij elkaar door bijvoorbeeld een fotoshoot te regelen. Daarmee exposeerden ze in Amsterdam eind 2008. Ze zijn zelfs op wintersport geweest. Bij het bekijken van dit boek sprongen me de tranen in de ogen. Deze dames hebben een moeilijke start gehad in het leven en NU; zoveel dromen, zoveel girlpower. De opleiding Homeopathie heeft hen veel meer gegeven dan ‘alleen’ de kans op een zelfstandig bestaan.

Daarna gaf Marie Louise Samuël en mij een rondleiding over het opleidingsterrein. Een ‘hoofdgebouw’ (soort open arena) in het midden met daaromheen in een cirkel de huizen waar de verpleegsters & staff wonen. Heel schoon, heel georganiseerd. Het is een combinatie van theorie en praktijk, want zieke mensen komen van heinde en ver naar het centrum om behandeld te worden. Indrukwekkend als je weet dat tot twee jaar geleden zieke Kenianen de keuze hadden tussen reguliere medische zorg of Black Magic. Ook nam ze ons mee naar een prachtige plek in een nabijgelegen natuurpark met uitzicht op een vallei met rivieren en olifanten. Hier hoopt ze volgend jaar haar eigen huis te kunnen bouwen. Aan ambities geen gebrek bij Marie. En ik ben ervan overtuigd dat ze ze gaat halen!

Aan het einde van deze dag zag ik een dame op de grond liggen in het hoofdgebouw. Ik schrok ervan; ‘zou er iemand niet goed geworden zijn?’ Er bleek niets aan de hand te zijn. Een aantal verpleegsters nam de volgende dag deel aan een EHBO competitie van het Rode Kruis. Ze gingen voor ‘winst’ en dus waren ze eerder terug gekomen om nog even flink te oefenen. Ze konden ook oefenen op Samuël, want hij stak ergens zijn vinger in en werd door twee grote bijen in zijn duim en wijsvinger gebeten. Krijsend bracht ik hem naar de verpleegsters, die een pilletje en een halve ui voorschreven tegen de pijn. Een kwartiertje later was hij weer bijgekomen van de pijn en de schrik.

Met een flinke dosis Girlpower op zak, werd ik door Marie Louise gedropt bij het hotel waar ik Frank, Jeroen en Lieke zou gaan ontmoeten!