Verjaardagswens

Iedereen kent de zielige kindercampagnes van Nederlandse NGO´s* wel. Eerlijk gezegd, ben ik daar zelf wat ongevoelig voor geworden. Maar na mijn bezoek aan een eethuis voor Aidswezen iets buiten Nairobi, moet ik jullie toch het schrijnende verhaal van deze kleine, onschuldige mensjes vertellen:

Het ‘eethuis’ is er voor kleine kinderen waarvan de ouders overleden zijn aan HIV/Aids. Toen hun ouders overleden waren, namen familieleden zogenaamd de zorg over hun neefjes en nichtjes op zich. De werkelijkheid is heel wat minder mooi: de familieleden pikten het land van hun overleden broer of zus in. Ook haalden ze alle meubels/nuttige zaken uit het huis om er volgens hun eigen huis mee te vullen. Met het gevolg dat hun kleine neefjes en nichtjes aan hun lot achtergelaten werden in een leeg huis.

Het ‘eethuis’ is 7 jaar geleden opgericht door de moeder van Pastor Ian. ‘Mamma Ian’ is een oude, wijze maar zeer gepassioneerde vrouw. Zij is haar levenlang erg betrokken bij vrouwen en kinderen in rural areas*. In het eethuis krijgen de Aidswezen van maandag tot en met vrijdag één keer per dag eten. Altijd hetzelfde menu: Ugali. Dat is een dikke maispap, maar vult de buikjes. De pap wordt gemaakt door een aantal oma’s. Het zijn geen echte oma’s, maar vrijwilligers die zich het lot van deze kinderen aantrekken. Voor ongeveer € 10,- per dag/€50,- per week, krijgen 70 kinderen te eten. Ze hebben geen vaste sponsors. Mamma Ian betaalt het zelf en af en toe krijgt ze een donatie.

De allerkleinsten, die nog niet naar school kunnen, krijgen in het eethuis onderwijs. De school zorgt ervoor dat het gat om straks naar school te gaan niet te groot wordt, maar ook dat de kleintjes niet alleen achterblijven in een leeg huis. Daarnaast houden de oma’s de gezondheid van de kinderen in de gaten, zodat ze op tijd naar de dokter gaan of de juiste medicatie krijgen. Een aantal kinderen is besmet met HIV/Aids, anderen lopen ziektes op vanwege de slechte hygiëne. Zo liet ‘Mamma Ian’ me de benen van een aantal kinderen zien met zweren. Als ik het goed begrepen heb, komen luizen via de nagels in de bloedbaan. Dit veroorzaakt wonden. De kinderen hebben geen schoenen en/of desinfecterende zeep om deze wonden te verzorgen. Het wordt dus steeds erger, totdat ze doodziek en vermagerd raken…

Mamma Ian vertelt me over haar dromen; bij het eethuis staat een gebouwtje dat nog afgemaakt moet worden. Hier wil ze een keuken, een wasgelegenheid en medische zorg vestigen. Daarnaast zou ze graag het stukje land naast het eethuis willen kopen (ongeveer € 2000,-) zodat ze de mogelijkheid heeft om kinderen daar te laten overnachten. Daar zou ze ook pasgeboren baby’s willen opvangen. Volgens haar zijn er vrouwen die hun kind na de bevalling bij de stort gooien, om wat voor een reden dan ook. Ze denkt dat deze baby’s een overlevingskans krijgen, als er een ‘verzamelpunt’ in de buurt zou zijn.

Mensen die me kennen, weten dat ik in eerste instantie geen geld zou geven aan ontwikkelingslanden. Vandaar ook mijn baan bij SharePeople (www.sharepeople.nl). Na het bezoek aan het eethuis moet ik mijn mening bij stellen, merk ik. Deze kinderen zijn alleen op de wereld! Als Aidswees heb je echt nergens recht op. Bovendien zijn ze nog te jong om zelf in onderhoud te kunnen voorzien. Voor de korte termijn zou ik graag geld willen inzamelen. Als je je aangesproken voelt door dit verhaal, kun je geld storten op mijn rekening: E.H.J. Vonk, Rabobank Utrecht 13.54.38.187 o.v.v. Eethuis.

Voor de lange termijn wil ik een Business Plan* opstellen, zodat we daarna instanties kunnen interesseren om het Eethuis en de dromen van mamma Ian te ondersteunen.
Om maar meteen van de gelegenheid gebruik te maken: jouw donatie is mijn verjaardagswens. Bij voorbaat dank voor je hulp!!


NGO’s = Non Govermental Organisations
Rural areas = platteland
Business Plan -> elke officiële instantie vraagt tegenwoordig om een plan. Stichtingen/bedrijven geven niet zomaar geld. Ze willen weten op welke manier hun geld besteed wordt en wat ermee bereikt gaat worden. Allemaal heel legitiem.