Karibu*

Het afscheid nemen van het tehuis viel zwaar en dan vooral voor de mama (=Elise). Ik moest echt tranen met tuiten huilen om twee redenen: 1) van geluk; ik realiseerde me opeens dat we de rest van ons leven voor Samuël mogen zorgen, 2) en ook omdat Samuël nu afscheid moest nemen van zijn vertrouwde omgeving en van zijn verzorgsters. Alle dames hebben hem uitgezwaaid. Cameraman Frank heeft het vastgelegd op film en hij heeft ze wijsgemaakt dat ze nu bekend zijn in Nederland. Samuël zelf vond het allemaal geen probleem en viel in de auto weer heerlijk in slaap.

Hij was ook tevreden over het huis waar we logeren. In de woonkamer hebben we samen gespeeld. Zijn bedje zou om 10.00 uur geleverd worden, maar was er om 14.00 uur nog niet. Aangezien hij vanuit het tehuis een strak schema gewend was, zijn we samen met Samuël in bed gaan liggen voor zijn middagdutje (zodat hij niet uit bed zou vallen). Papa en mama sliepen (bijna), maar Samuël bleef maar aan Frank zijn neus trekken en met zijn vingertje in mijn mond te prikken. Het is niets geworden met dit dutje. Gelukkig bleef hij er vrolijk onder en heeft hij oma Vonk via Skype kunnen feliciteren met haar verjaardag. We hebben de hele middag van onze zoon genoten; een wandeling, liedjes zingen, dansen. Anderhalf is echt een leuke leeftijd, merken we. Hij doet je in alles na, alleen dan veel leuker.

En op naar het volgende avontuur; Frank heeft morgen een gesprek bij Orange. We zijn benieuwd. Anyway, het merk ‘Orange’ zien we overal in Nairobi. Er wordt hard aan de weg getimmerd.

* Karibu betekent ‘WELKOM’ in het Keniaans