Grote beren & Kleine beren

Kleine beren
Maandag, morgen, mag Samuel zijn beer meenemen naar school. Dan gaan de kinderen de kleren van de beren wassen. Nee, niet zomaar. Sinds een paar weken zijn ze in de klas beren opdrachten aan het doen, het thema voor vijf weken. De eerste week had ik het niet zo in de gaten. Samuel had hele verhalen over Goudhaartje en de drie beren, maar ook over soorten beren, wat ze eten en hoe ze leven. Nu hebben we zelfs thuis berenpap gemaakt, want dit thema gaat over o.a. nieuwe dingen uitproberen. Maar ook over verschillende rollen spelen, zien wat de eigen omgeving is en die van een ander, verschillen benoemen en leren wat vriendschap is. Mooi toch!

Caleb, die sinds kort voor twee ochtenden naar school gaat, werkt ook heel actief mee aan dit thema. Toen ik hem laatst kwam ophalen, was hij door en door nat. Zo goed had hij de kleren van de beren gewassen ☺.

Grote beren
Ook minder goed schoolnieuws; juf Ruth, de Keniaanse juf van Caleb en lang geleden ook van Samuel, is ziek thuis. Haar baarmoeder is net verwijderd. Na een paar jaar afgescheept te zijn door doktoren met het slikken van 2 pilletjes per dag tegen de kanker. Met als gevolg dat het nu helemaal is uitgezaaid. Daar word ik echt boos van! Juf Eveline had gelukkig een goed idee (schrale troost, zeg maar); alle ouders koken nu om de beurt voor juf Ruth en haar familie. Ik ben morgen al aan de beurt… en al is het niet m’n sterkste punt, ik ga mijn best doen en er in ieder geval veel liefde in verwerken. De tekeningen van de jongens voor juf Ruth liggen in ieder geval al klaar op tafel.

… op ons pad
Onze ‘eigen grote beer’ valt natuurlijk in het niet na dit verhaal. Toch even wat toelichting op het adoptieproces: Op 19 oktober hadden we de eerste drie maanden pleegzorg er op zitten. Tot zover is alles heel voorspoedig verlopen. Ondanks alle negatieve verhalen over de rechtbankprocedure, mochten wij al op vrijdag 26 oktober naar de rechtbank voor onze eerste hoorzitting. Dit is een formaliteit om de Guardian at Litem (een dame die de belangen van Caleb behartigt) van Caleb aan te wijzen en duurt slechts 5 minuten. Helaas werden we net van te voren afgebeld.

We stonden voor de week erna nog eens ingepland. Om 7.30 uur stonden we helemaal paraat om naar de rechtbank te gaan; om 8.15 uur in rechtbank. Om 9.30 begon de rechter aan haar lijst met 32 dossiers. De hele gang stond vol ouders met een of twee kinderen in de leeftijd van 1 – 6 jaar. Iedereen probeerde zijn/haar kind schoon te houden en wat nog belangrijker is; niet huilen. Kenianen, en dus ook rechters, kunnen niet goed tegen huilende kinderen.

In eerste instantie ging het vlot. Om 10.15 uur was ze al bij nummer 7 van de lijst (wij waren nr 16). Om 10.30 uur kondigde ze aan om ermee te stoppen voor vandaag. Ze deed geen case meer en iedereen kon huiswaarts. Wat is er aan de hand? Twee van de drie rechters moeten op dit moment zelf voorkomen. Daar zijn ze erg boos over en het beïnvloedt nogal hun werkethos.

Aangezien we enige ervaring hebben, hadden we er rekening mee gehouden dat het zo kon lopen. Maar eenmaal thuis, kwam het besef: dit zou nog wel eens heel lang kunnen gaan duren hier… Dus geen Kerst in Nederland (dat was mijn optimistische inschatting) en 11 januari wordt Frank weer op kantoor in Nederland verwacht. Dan is ons gezin opgesplitst en dat is niet ideaal!

Sterke beren
Het komt zoals het komt en gaat zoals het gaat… Gelukkig zijn onze zonen sterke, gezonde beren en mentaal veerkrachtig. We hebben nu al een aantal keren kunnen oefenen met de afwezigheid van Frank en ik weet dat we het samen redden. Al missen we Frank natuurlijk wel heel erg (hij komt gelukkig woensdag as weer naar Kenia). Op zulke momenten, hebben we onze eigen methode ontwikkeld: ‘1, 2, 3: Groepsknuffel!’ Dan zijn we hartstikke blij met elkaar en kunnen we er weer even tegen...