City Hoppa

In het begin gingen we steeds met de taxi, ook vanwege het veiligheidsgevoel. Nu we steeds meer ingeburgerd raken: wilden we met het openbaar vervoer naar de stadskern van Nairobi. We hadden de keuze uit de Matatu of de City Hoppa. De Matatu’s zijn hele kleine busjes, opvallend beschilderd met ofwel religieuze ofwel obscene teksten. Ze rijden af & aan en worden volgestouwd met mensen door een ‘propper’. De muziek staat gewelddadig hard en sommige hebben zelfs een grote flatscreen in hun busje. Ze doen écht alles om klanten te trekken. De chauffeurs van de Matatu’s zijn meestal redelijk opgefokt; in de berm of aan de verkeerde kant van de weg rijden, inhalen in een bocht… Het maakt ze allemaal niets uit. Ons leven is ons lief, dus geen Matatu voor ons. Het werd de City Hoppa, vergelijkbaar met onze stadbussen maar toch anders…We denken dat de jaarlijkse keuring hier is afgeschaft, want de bus rammelde zo dat we bang waren dat de onderdelen los zouden trillen tijdens de rit naar de stad. Daarnaast zijn de zitplaatsen krap, is er geen ruimte voor extra bagage, het gangpad smal en de entree tevens de uitgang.

Frank had helemaal geen zin om het openbaar vervoer te testen. De taxi is prima, vindt hij. Maar hij start volgende week met werken en kan dan niet meer controleren wat ik doe. Hij kent me goed genoeg om te weten dat wat ik in mijn kop, ook in mijn ….heb. Om die reden zette hij zijn tegenzin opzij en ging met mij mee. Maar goed ook, want ik zou al meteen de verkeerde richting opgegaan zijn (mijn richtingsgevoel is dramatisch). Het duurde een tijdje voordat er een City Hoppa voorbij kwam met vrije plekken. Helaas alleen nog maar achterin. In Kenia is tijd ook geld en de chauffeur vertrok voordat we zaten. Ik kwam bijna terecht op de schoot van een medepassagier, maar gelukkig was Samuël daarna de arm van deze man aan het aaien. Dus alles weer goed. Frank wist niet waar hij zijn benen moest laten en de Buggy vormde een extra handicap. Ook het gangpad vormde geen optie, want er moest een kauwgomverkoper door. Net achter ons wilde een passagier natuurlijk zijn kauwgom afnemen…

De tocht duurde een half uur. Met z’n 3-en op elkaar gepakt (bankje voor drie personen) bij 30 – 35 graden; Whitney Houston schalde heel erg hard in onze oren omdat de box achter in de bus zit en de muziek voorin ook hoorbaar moet zijn. Ik zeg; ‘City Hoppa, een unieke ervaring voor maar € 0, 20’. 75x City Hoppa is net zo duur als één taxirit en daar beleef ik lang niet zoveel lol aan. Dus als het even kan, ga ik voortaan met de City Hoppa. En Frank?! Hij had deze tocht achteraf niet willen missen; toen we uitstapten, liepen we zo tegen een ‘krantenkiosk’ aan waar ze de Telegraaf en Elsevier verkochten. Voor het eerst sinds vier weken weer Nederlands nieuws. Alles vergeten en vergeven. Zo simpel…