Hakuna Matata

Allereerst dank jullie wel voor alle leuke reacties en felicitaties. Fijn om van jullie te horen!

Onze eerste drie dagen
Caleb woont nu drie dagen bij ons. Het gaat goed! Hij is vrolijk, lacht veel, kletst ‘dada, hi, byebye’, houdt van badderen en eten, is een ontzettende ontdekkingsreiziger, is heel sterk en niet geheel onbelangrijk: hij slaapt goed. Het lijkt alsof hij al beseft dat wij zijn papa en mama zijn. De handjes gaan dan ook regelmatig de lucht in omdat hij opgetild wil worden. Als hij Frank ziet, begint hij te lachen en roept hij heel schattig ‘dada’. Het is een genot om te zien wat vrijheid met hem doet. Hij vindt het knuffelen op bed bijvoorbeeld heerlijk en in de rugdrager geniet hij stilletjes van alle nieuwe indrukken.

Een tandje lager
Toch is zo’n kleintje erbij even andere koek. We kunnen Caleb nog geen minuut alleen laten of hij zit met zijn vinger klem in de DVD speler, heeft een tekening van Samuel kapot gescheurd of een steen in zijn mond gepropt. We moeten elkaar duidelijk nog beter leren kennen en zijn zoekende naar een goede gezinsbalans inclusief slaapjes, luiers en eetritme.

Nog even vrij
Het komt dan ook heel goed uit dat Frank vrij heeft tot 8 augustus as. Dan loopt zijn adoptieverlof af. Ik, als zelfstandige, kan mijn eigen tijd in delen en heb voor vertrek alle lopende opdrachten afgerond. Mijn bedoeling is op 30 juli weer aan de slag te gaan voor Vonk Communicatie. De Nederlandse School van Samuel start op 22 augustus. De vrije tijd in deze ‘zomervakantie’ wordt dus nuttig besteed; enerzijds ritme & balans vinden, anderzijds oude & nieuwe contacten aan te halen/ te maken.

Zondagse ontmoeting
Om die reden zijn we naar de Nederlandse School getogen voor het traditiegetrouwe ‘koffiekransje’ op zondagochtend. Daar verzamelen zich Nederlandse, Zweedse en Finse adoptiestellen met hun kindjes. Het is letterlijk en figuurlijk een kleurrijk geheel. De oudere kinderen kunnen voetballen, basketballen, zwemmen etc. De jongere kindjes hangen aan mama’s rokken. Uiteraard wordt er wat afgekletst. Zo waren we ook meteen op de hoogte van de vorderingen in de diverse adoptieprocedures, uitdagingen en frustraties.

De adoptieprocedure
Er is geen standaard adoptieprocedure, dat bleek maar weer vanochtend. We hoorden o.a. dat er een aantal positieve veranderingen zijn doorgevoerd t.o.v. onze vorige ervaring. De niet zo coöperatieve rechters van destijds zijn vervangen. Ook hebben de meeste stellen nog maar twee rechtszittingen nodig om goedgekeurd te worden. Helaas wordt het daarna toch weer spannend. De rechter tekent nu niet direct na de goedkeuring, maar neemt daar zijn/haar tijd voor. Dit betekent bijvoorbeeld dat een Nederlands stel afgelopen vrijdag is goedgekeurd (20 juni), maar pas in oktober mogen terugkomen om het getekende dossier op te halen. Zonder die handtekening is het niet mogelijk om het Nederlandse paspoort aan te vragen om uiteindelijk terug naar huis te keren.

Och, het is het net als de bekende term uit het Swahili: Hakuna Matata (tekenfilm de Lion King) ‘geen zorgen, wees gelukkig!’. Dat geldt voor zowel onze balans alsook voor ons verblijf hier en de juridische kant van dit verhaal. Ik hoop dat we over een paar maanden (als het bij ons spannend wordt) nog net zo kunnen relativeren als nu…