Onze eerste zoen

Vandaag is het een feestdag in Kenia: National Independence Day. De meeste mensen zijn vrij en dat betekent niet zoveel verkeer op de weg. We waren vandaag dan ook snel op locatie: binnen 3 kwartier. Samuël stond ons bij de deur op te wachten met een kleine glimlach. We mochten zijn handje vasthouden om naar binnen te gaan. Eenmaal binnen was hij toch heel voorzichtig in zijn contact: we kregen handjes en speelgoed. Toen ik (Elise) na een tijdje wat dichterbij wilde komen, begon hij te huilen en ging hij snel naar de verzorgster toe. Al spelend en flirtend kwamen we toch weer nader tot elkaar.

De verzorgster gaf aan dat we met z’n 3-en naar het andere huis moesten gaan (naast het huis met de kinderen, staat het huis van de Amerikaanse directrice Joan). Dat ging even goed, totdat Samuël doorkreeg dat hij echt alleen met ons was. Hij huilde dikke tranen, al hield hij me (Elise) wel stevig vast. Rondjes lopend, wiegend en zingend kregen we hem stil. Dat was een wonder, want enig zangtalent ontbreekt ons. Veel verder dan ‘sinterklaas kapoentje’ en ‘zie ginds komt de stoomboot’ kwamen we niet. Maar gelukkig hebben we van een aantal mensen ‘studiemateriaal’ gekregen. Daar gaan we vanavond aan beginnen. Nogmaals dank je wel voor het meedenken!

Toen we rustig zaten, kwam hij tegen me aanliggen. Frank liet hem het fotoboekje ‘Samuël’s familie en vrienden’ bekijken totdat hij in zijn oogjes begon te wrijven van vermoeidheid. Terug in het tehuis, mochten we hem eten geven. Verrassend genoeg leek het op boerenkool. Na het eten, verschoonden we zijn luier. Het was fijn om te zien dat Samuël aan het ontspannen was. Hij was aan het ‘kletsen’ en lachen. Toen we hem op bed legden, kregen we beiden een zoen van hem. Je snapt het al: papa en mama zijn nu nog verliefder. …