Pech voor Caleb

Caleb blijkt toch niet helemaal fit. Vooral ’s nachts is hij nogal benauwd. Overdag niest hij veel, heeft hij dikke, groene snotpinnen en wrijft hij veel in zijn oogjes. Dat wilden we voor de zekerheid laten onderzoeken en dus gingen we naar Kinderarts Dr. Nesbitt. Een aardige dokter, die zelfs een aantal Nederlandse woorden kende.

Bye Bye
Dr. Nesbitt heeft Caleb onderzocht en wederom de bevestiging dat hij gezond is. We kregen een Pufje en neusdruppels voorgeschreven voor de komende vijf dagen. Als dat niet helpt is de volgende stap naar een allergiespecialist. Daarnaast heeft hij een vreemde huidaandoening op de achterkant van één beentje. Daarvoor gaan we naar een dermatoloog. Tot slot stelde Dr. Nesbitt vast dat Caleb nog een paar vaccinaties mistte en kreeg hij in beide beentjes een spuit. Tussen de tranen door riep hij heel vriendelijk ‘Bye Bye’, met andere woorden ‘ik wil hier graag heel snel weg’. Vervolgens naar de apotheek. Daar moesten we lang wachten op onze bestelling. Toen nog een uur terugrijden naar huis. Allemaal ingrediënten voor Caleb om niet meer aan zijn middagslaapje toe te komen. We waren inmiddels allemaal minder goed geluimd.

Even iets anders
Om het tij te keren, besloten we een mini vakantie te gaan boeken omdat West Kenia voorlopig niet door kan gaan. Met een duidelijk doel voor ogen liepen we de deur uit. Bij het reisbureau vonden we de perfecte bestemming; een trip naar Masai Mara voor aankomende zondag tot woensdag as. vanwege de wereldberoemde migratie van de Wilde Beasts die de Mara River in juli en augustus oversteken. Een heerlijk vooruitzicht!

Een snee door onze plannen
Spontaan besloten we bij de Pizzeria te gaan eten. Ons eerste etentje buiten de deur met 4-en. Het was er rustig en de jongens konden lekker rondlopen. De wijn was net geserveerd en de pizza’s besteld, toen Caleb op een ijzeren hoek van zo’n sfeerverhogende buitenhaard viel. Hij begon direct te krijsen. Terecht, want er zat een flinke jaap op z’n voorhoofd. Gelukkig was er een dokter aanwezig in het winkelcentrum. Volgens haar hoefde er niets gehecht of gelijmd te worden. Geschrokken, beduusd en met lege maag gingen we huiswaarts. Thuisgekomen verwonderden we ons over de spierkracht van Caleb. Hij is zo sterk als een beer!

Revanche
Bovenwonderlijk sliepen de jongens vannacht heel goed. Samuel attendeerde ons de volgende ochtend al vroeg op de positieve kant van deze pijnlijke ervaring; hij heeft namelijk bijna op dezelfde plek als Caleb ook zo’n litteken. Dus nu zijn ze echt ‘bloedbroeders’. En zojuist hebben we ons gerevancheerd; Miranda (van ander adoptiestel) was jarig. Dat hebben we gevierd met pizza en een glaasje wijn. Caleb hebben we, voor de zekerheid, in een kinderstoel gezet en hij vond het nog leuk ook. Aandoenlijk om te zien hoe smakelijk hij zijn eerste pizza ooit heeft zitten oppeuzelen. Ons eerste etentje heeft 2,5 uur geduurd, zonder problemen en met veel gezelligheid. Eind goed, al goed zullen we maar zeggen.